Një jetë në skenë dhe Zef Deda, artisti i merituar, aktori i qindra roleve, emocionohet sa herë flitet për publikun.
Teksa më mirëpriti në shtëpi, për të zhvilluar intervistë në emisionin ‘N’kohë’, Deda më rrëfeu, me detaje, gjithçka lidhet me rrugëtimin e tij artistik. Hapat e parë kur e shoqëronte babai, duartrokitjet e para, e deri tek të para bashkpunime me kolegët e papërsëritshëm të estradës.
Por Zefi qau, lotët nisin t’i rridhnin kur e pyeta se sa i vlerësuar ndihej nga ky vend.
Pyetje: Ju keni një jetë që i keni dedikuar shpirtin artit, kur ktheni kokën pas, a ndiheni i vlerësuar nga ky vend, apo ishte një fatkeqësi që lindët në Shqipëri?
Deda: Fati më i mirë që kam qëlluar në Shqipëri, për arsye se është një popull që… (loton) unë jam aktor, komedian, por kam mbresat e mia për popullin tem, është popull i dashtun, është kaq artdashës, kaq i kulturum, sa të kupton dhe nuk të largon kurrë veç, të afron.
Përgjatë intervistës, Deda ka rrëfyer bashkpunimet, eksperiencat në skenat ndërkombëtare e deri te imitimi i legjendës Çarli Çaplin.
Kush do ta mendonte se në vitin 1995, në kohën kur uria ishte kryefjala e diskutimeve në Shqipëri, Zefin, do ta duartrokiste elita franceze, pas një parakalimi në tapetin e kuq dhe vlerësimi për çmimin e madh, të cilin Zefi e fitoi duke imituar legjendën Charlie Chaplin, në formën më origjinale të mundshme.
“Ajo ditë nuk harrohet kurrë… Sa ma kanë ngjit, Çaplini shqiptar”
Një teke raki, një retro 35vite më parë dhe një kujtim për ‘Kunatin e Shokut Xhemal.
“Ai më çoi shumë nalt… Nuk harrohet këtu e 35 vite… Në fillim nuk po zbërtheja dot personazhin, pas 15 ditëve dorëzova skenarin dhe u mërzita shumë. Ishte fat që e arrita. Qeshëm shumë, provuam një skeç së bashku, rrokulluam edhe nga një gotë tjetër dhe u përshëndetëm. Gjithë rrugën në kthim,në mendje më vërtitej aforizma e kritikut letrar, Henry James: “Detyra e artistit është ta bëj njerëzimin të ndërgjegjshëm për vetëveten!””
