.
Opozita po përballet me dy çështje: akuza se PD u financua nga fonde ruse në vitin 2017 për lobim në SHBA dhe tre denoncime në SPAK kunder Ilir Metës. Përse këto çështje shfaqen në këtë kohë?
Në jurisprudencë ka një aksiomë që e quan të munguar, drejtësinë e vonuar. Por në Shqipëri, për shkak të traditës jashtëzakonisht të keqe të sistemit gjyqësor në raport me pushtetet e tjera, duhet shtuar pa mëdyshje se drejtësia e vonuar është më e mirë se drejtësia e munguar. Dhe kjo në kushtet kur nuk duhet paragjykuar aspak rezultati i tyre final. Eshtë një zakon i tmerrshëm ai i kultivuar në vitet e tranzicionit kaotik shqiptar që akuzat i hidhen erës dhe që sërish i merr era. Që ngrihen, formulohen, debatohen gjithkund me përjashtim të aulave të gjykatës duke shkaktuar një dëm të shumëfishtë: qoftë për paragjykimin e çështjes, qoftë dhe për ndotjen e mjedisit politik dhe protagonistëve e subjekteve që bëjnë apo ju bëhen akuza, qoftë me helmimin katastrofik që i bëhet opinionit publik. Të mësuar me të keqen, tashmë edhe normaliteti bën përshtypje, kur duhet të ishte krejtësisht e kundërta. Akuzat duhet të verifikohen në gjykatë dhe gjykata duhet të peshojë se kush ka të drejtë. Por Mister Procedurat, ashtu siç mund të quhen tashmë një rresht politikanësh në Shqipëri, kanë pasur një standart tjetër të zbatimit të ligjit. Në vendin e pikturuar si atdheun e njerëzve “krenarë” që vrasin edhe për një fjalë goje, ata i kanë dhënë të drejtën vetes që të thonë fjalën e fundit për kundërshtarët dhe kur duhet të përgjigjen për vetë to, shplahen duke pretenduar: gjithçka është politikë! Pa shkuar shumë larg, kush kujton sot akuzat e përbindshme që shkëmbente çifti Berisha – Nano, ka kuptuar hipokrizinë e tyre të thellë. Nga vrasës e bixhozçi në kriminel e hajdut, siç e quanin njëri-tjetrin, papritur ata i dhanë një përqafim njëri-tjetrit duke konsideruar se çfarë kishin thënë, e kishin bërë për motive politike. Po kështu edhe dyshja tjetër Rama – Meta, ka shkëmbyer nga trëndafilat tek tanket në adresat reciproke në një cikël të pabesueshëm të përkëmbimit të tyre. Pa përmendur Lulzim Bashën, akrobatin juridik dhe burrin që nuk u rrit kurrë në politikë, që tashmë është zënë në kurth nga vesi i tij për të gënjyer edhe kur nuk ishte fare e nevojshme. E gjitha kjo vlen në parim. Pjesa tjetër, në terren konkret ka të bëjë me gatishmërinë e munguar të secilit prej subjekteve të këtyre akuzave të ricikluara, për të bërë ballafaqim me drejtësinë. Në rastin e Metës, sado që kritikët e tij i përmendin sa herë munden, fjala vjen, videon e famshme të përgjimit, ata do të duhet të heshtnin dhe ta shohin atë video me sytë e pesë gjykatësve të lartë, përfshi këtu edhe armikun e tij të rigjetur Adrian Dvorani, që i dhanë pafajësi. Si politikanë ata kanë detyrimin që nuk shtrihet mbi qytetarin e thjeshtë: duhet të kenë në dispozicion për 24 orë në 24 orë dhe në çdo ditë të javës, nga e hëna në të dielë, një avokat të gatshëm për t’u mbrojtur dhe jo një seli partie apo imunitet politik si varkë për t’u larguar. Duhet të jenë të parët që të kërkojnë ballafaqim me gjykatën dhe për të luftuar për të vërtetat vetjake. Fakti që nuk e bëjnë, nuk i bën më të fortë, përkundrazi, i bën më të pabesueshëm dhe më të dobët qoftë edhe përballë vetvetes.
Ndryshe nga herët e kaluara në epiqendër të këtij skandali është Lulzim Basha i cili ishte kryetar në kohën kur është bërë lobimi i dyshimtë dhe duket se ai që po përfton momentalisht politikisht është Sali Berisha që gati po i vendos akuzën zyrtare Bashës, në një lloj paradoksi se vetë Berisha i beson SHBA-ve në këtë rast. A po shfrytëzohet kjo situatë nga Berisha për të mënjanuar përfundimisht Bashën dhe mbështetësit e tij në grupin Parlamentar?
