Nga Edlira Devolli Leka
Shoqëria e sotme duket sikur ka zgjedhur të ecë përpara duke lënë pas vlerat. Jetojmë në një realitet ku premtimet dhe fjala e dhënë janë kartmonedha false që të tjerët e zbulojnë vetëm kur është tepër vonë.
Në vend që të bashkëpunojmë, përpiqemi të shtypim njëri-tjetrin, si të ishte sukses më shumë një sport me fitues të vetëm sesa një rrugë me shumë bashkëudhëtarë.
Në këtë rrëmujë, njeriu korrekt, ai që mban fjalën dhe lufton për të drejtën, cilësohet shpesh si naiv.
I thonë: “Je në kohën e gabuar, miku im. Këtu nuk funksionon kështu.”
Dhe ky është paradoksi më i madh. Ata që i duhen më shumë shoqërisë, janë pikërisht ata që shoqëria i sheh me dyshim. E ndershmja është kthyer në problem, jo në zgjidhje. Jo pse nuk dimë ta dallojmë, por sepse i trembemi. Sepse e dimë që me të do të na duhet të ndryshojmë, dhe ky është një luks që nuk jemi gati ta përballojmë.
Duket sikur jemi lidhur aq shumë me rrëmujën, sa nuk duam më të dalim prej saj. E kemi bërë korrupsionin mënyrë jetese, sepse na pëlqen ideja që një mik, një zarf, apo një “telefonatë e vogël” na zgjidh gjithçka.
Ndërsa e drejta? Ajo është si një mysafir i panjohur që nuk dimë ku ta ulim, si ta trajtojmë, çfarë t’i themi.
Jemi bërë aq të mësuar me të shtrembrën, sa kur vjen e drejta, na duket si padrejtësi.
Dhe kështu, në zyra, në spitale, në rrugë e në kafene, vazhdojmë të bëjmë humor me ndershmërinë, dhe ironi me ata që e kërkojnë drejtësinë.
Sepse është më e lehtë të qeshësh me të drejtën, sesa ta përballosh.
Në fund të fundit, është më rehat të rrish në errësirë kur sytë janë mësuar me të.
