Shkruan Ermal Qori
Adriatik Lapaj dhe Endri Shabani njihen prej kohësh. Të dy kanë qenë pjesë e Aleancës Kuq e Zi, dikur nën drejtimin e Kreshnik Spahiut. Pra, jo vetëm që njihen mirë, por kanë ndarë edhe rrugë politike. Deri këtu, gjithçka normale.
Por akuzat që po shkëmbejnë sot si të ishin të sapo njohur, si të mos kishin kaluar bashkë asnjë ditë nuk kapërdisen lehtë. Jo se janë të paprekshëm, por sepse, nëse e kanë zgjedhur politikën si rrugë, duhet të dinë se në këtë fushë, gjithçka llogaritet dhe kujtohet.
Winston Churchill thoshte: “Politika është arti i të parit në të ardhmen, por i veprimit në të tashmen.” E pra, nëse donin të hynin në këtë rrugë, duhej t’i kishin menduar mirë për të dyja kohët, të tashmen dhe të ardhmen.
Me planin B, Endri Shabani bëri lëvizjen e tij: vendosi dajën në një vend të sigurt në listë. Fundja, një dyshim gjithmonë e mban njeriu për vete. Adriatik Lapaj nga ana tjetër, mes populizmit dhe mungesës së koherencës, lëshoi disa deklarata të nxituara , përfshirë atë kur tha se nuk do ta pranonte mandatin nëse nuk sigurohej më shumë se një vend në Parlament. Por ja që rezultati ishte pikërisht ai.
Në fund të ditës, politika pa pushtet ka vetëm fjalën. Dhe fjalët nëse nuk mbështeten nga veprimi, shterojnë.
Marrëveshja politike i dha shpresë Endrit, ndërsa rregulli elektoral i buzëqeshi edhe Adriatikut, duke i hapur rrugë përmes kuotave gjinore.
Sot, para tyre janë dy rrugë:
Ose të sqarohen si burra, shpejt e pa shumë dramë, për hir të atyre që i votuan , pra për të mos u kthyer në një tjetër serial me aktorë kryesor Kordhoni–Xhuveli…
Ose ta pranojnë hapur se kjo ishte një martesë politike me fund të parashikueshëm, duke varrosur vetë, me vetëdije, fatin e tyre politik pasi smund të ndërtojnë besim të qëndrueshëm.
Pas gjithë kësaj shfaqjeje, është e vështirë të besohet se 60 mijë qytetarë (të cilët sot ndahen më dysh) do të gjejnë arsyen për të votuar sërish për ta.
Sepse në fund, “gjelat e luftës” janë territorialë; luftojnë deri në vdekje për të ruajtur hapësirën e tyre. Por në këtë rast, lufta e brendshme s’është më për idealin apo për ndryshimin, por për vendin në listë… Dhe kur beteja bëhet për vetveten, përfundimi është një: figura të reja, me zakone të vjetra.
